Επειδή όμως επιθυούσα τότε να καταγίνω αποκλειστικά με την αναζήτηση της αλήθειας, σκέφτηκα πως έπρεπε να κάνω το εντελώς αντίθετο και ν' απορρίψω, σαν να είναι εντελώς ψεύτικο, οτιδήποτε θα μπορούσε να μου γεννήσει την παραμικρή αμφιβολία, για να δω αν δεν θα μου απόμενε ύστερα απ' αυτό καμιά πεποίθηση που να είναι εντελώς αναμφίβολη...Και παρατηρώντας πως τούτη η αλήθεια: σκέπτομαι άρα υπάρχη ήταν τόσο γερή και τόσο σίγουρη ώστε όλες μαζί οι εξωφρενικές υποθέσεις των σκεπτικών φιλοσόφων δεν ήταν ικανές να την κλονίσουν, έκρινα πως μπορούσα δίχως ενδοιασμούς να την παραδεχτώ σαν την πρώτη αρχή της φιλοσοφίας που αναζητούσα.
Κατόπιν εξετάζοντας με προσοχή τι ήμουν, είδα ότι μπορούσα να υποθέσω πως δεν είχα σώμα και πως ούτε κόσμος υπήρχε ούτε τόπος όπου να βρίσκομαι, αλλά πως δεν μπορούσα γι'αυτό να υποθέσω πως ούτε κι εγώ υπήρχα. Απεναντίας ακριβώς από το ότι σκεπτόμουν ν'αμφιβάλλω για την αλήθεια των άλλων πραγμάτων, έβγαινε ολοφάνερα πως εγώ υπήρχα. Απ' αυτό κατάλαβα πως ήμουν υπόσταση που ολόκληρη η ουσία ή η φύση της δεν είναι παρά το να σκέπτεται και δεν έχει ανάγκη, για να υπάρχει από κανένα τόπο κι ούτε εξαρτιέται από τίποτα υλικό. Έτσι που, ατό το εγώ, δηλαδή η ψχή, χάρη στην οποία είμαι ό,τι είμαι, είναι εντελώς ξέχωρη από το σώμα, κι είναι μάλιστα ευκολότερο να γνωρίσει κανένας αυτή παρά εκείνο, κι αν ακόμα το σώμα δεν υπήρχε διόλου, πάλι η ψυχή δεν θα έπαυε να είναι ό,τι είναι.

[Descartes, Λόγος Περι της Μεθόδου (μτφρ. Χρηστίδης Χ.), Αθήνα: Παπαζήσης]