Υποθέτω ότι όλα τα πράγματα που βλέπω είναι ψεύτικα, πείθω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει τίποτα από όλα τα πράγματα που η απατηλή μου μνήμη, έχει παρουσιάσει. Υποθέτω ότι δεν έχω αισθήσεις, πιστεύω ότι το σώμα, η μορφή, η κίνηση και ο τόπος είναι όλα φαντασίες του μυαλού. Τι τότε θα θεωρηθεί αληθινό? Ίσως μόνο αυτό: ότι δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο στον κόσμο. (Δεύτερος συλλογισμός)

Για να ξεκινήσω αυτό τη διερεύνση, σημειώνω πρώτα, ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ σώματος και νόησης, στο ότι το σώμα από τη φύση του είναι πάντα διαιρετό ενώ η νόηση εντελώς αδιαίρετη. Παρατηρώ επίσης ότι η νόηση δεν προσλαμβάνει αμέσως την αίσθηση από όλα τα μέρη του σώματος, παρά μόνο από το μυαλό, ή ακόμα από ένα τα μικρότερα τμήματα τους, αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε κοινή λογική, η οποία κάθε φορά επηρεάζεται με τον ίδιο τρόπο, παράγει την ίδια αντίληψη, παρόλο που στο μεταξύ άλλα κομμάτια του σώματος αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο...

Δεν πρέπει πλέον να φοβάμαι αν αυτό που μου παρουσιάζεται από τις αισθήσεις μου είναι ψευδές. Και πρέπει να εγκαταλείψω όλες τις αμφιβολίες που είχα τις τελευταίες μέρες ως υπερβολικές και γελοίες, ειδικά αυτές που σχετίζονταν με τον ύπνο, όπου δεν μπορούσα να τον ξεχωρίσω από τον ξύπνιο. Τώρα βλέπω τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις, όπου η μνήμη δεν μπορεί να συνδέσει τα όνειρα μας το ένα με το άλλο και με τη συνολική πορεία της ζωής μας, όπως έιναι το σύνηθες όταν είμαστε ξύπνιοι. Είναι αλήθεια ότι αν κάποιος, ενώ είμαι ξύπνιος, εμφανιστεί ξαφνικά και αμέσως εξαφανιστεί, όπως γίνεται με τις εικόνες που βλέπω όταν είμαι κοιμισμένος, έτσι ώστε να μην έχω δει από που ήρθε ή που πήγε, τότε δεν θα ήταν παράλογο να θεωρήσω ότι είναι φάντασμα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου, παρόμοια με αυτά που βλέπω στον ύπνο μου, παρά ένας πραγματικός άνθρωπος. Όταν όμως αντιλαμβάνομαι πράγματα, γνωρίζοντας από που έρχονται και που είναι, τη στιγμή που εμφανίζονται σε μένα, τότε χωρίς διακοπή μπορώ να συνδέσω την αντίληψη που έχω γι αυτά με την υπόλοιπη ζωή μου, τότε ξέρω ότι δεν κοιμάμαι. και τότε δεν πρέπει να αμφιβάλλω για την αλήθεια αυτών των πραγμάτων, όταν έχω χρησιμοποιήσει τις αισθήσεις μου, τη μνήμη μου και τα έχω κατανοήσει εξετάζοντας τα, και όταν καμία από αυτές τις διαδικασίες δεν συγκρούεται με τις άλλες.
(έκτος συλλογισμός)

Descartes, Meditations, (Suitcliffe. F.E), Penguin classics