‘Είμαι σε μια ομιχλώδη κατάσταση, σαν να βρίσκομαι σε βαρύ λήθαργο. Η μνήμη μου είναι κενή. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια απλή λέξη. Ότι περνά από το μυαλό μου είναι κάτι εικόνες, αόριστες οπτασίες που απρόσμενα εμφανίζονται και εξίσου απρόσμενα εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους σε καινούριες. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ή να θυμηθώ τη σημαίνουν.’

Ότι θυμάμαι είναι σκορπισμένο, σπασμένο σε ασύνδετα κομματάκια. Γι’ αυτό αντιδρώ τόσο ανώμαλα σε κάθε λέξη και ιδέα, σε κάθε απόπειρα να κατανοήσω τη σημασία των λέξεων.’ >>>σελ. 37

Όταν πρωτοκοίταξα τα αντικείμενα, χωρίς ακόμα να τα είχα αγγίξει μου φαίνονταν πολύ οικεία και γνώριμα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκεφτώ γι’ αυτά. Αλλά όταν τα έπιασα στα χέρια μου, δεν μπορούσα να σχηματίσω μια ιδέα για τη χρησιμότητα τους. Έπεσα σε μια κατάσταση αποχαύνωσης και δεν ήμουν σε θέση να συσχετίσω με το μυαλό μου αυτά τα δύο αντικείμενα – ήταν σαν να είχα ξεχάσει για ποιο λόγο υπήρχαν.>>>σελ. 61

Μετά τον τραυματισμό μου δεν μπορούσα να καταλάβω το χώρο το φοβόμουνα. Ακόμα και τώρα, όταν κάθομαι σε ένα τραπέζι που έχει συγκεκριμένα πράγματα επάνω του, φοβάμαι να τα πλησιάσω και να τα ακουμπήσω >>>σελ. 91

Δεν μπορώ να ανακαλέσω τις λέξεις για πράγματα του δωματίου μου- όπως ‘ερμάριο’, ντουλάπα, κουρτίνες, στόρια, περβάζι, κορνίζα κλπ. Και όταν περνά αρκετό διάστημα χωρίς να μπορώ να εξασκήσω τον εαυτό μου στη χρήση αυτών των λέξεων ομιλώντας, ξεχνάω πως λέγονται τα πράγματα που βλέπω: δεν τα προσέχω. Ξεχνάω τι ρόλο παίζουν. Αυτό συμβαίνει ακόμα και με μέρη του σώματος μου>>>σελ.129

Έτσι άρχισα να γράφω. Με τράβηξε τόσο πολύ αυτό το νοσηρό γράψιμο που δεν μπορούσα να βγω έξω από το σπίτι για ένα περίπατο ή να δω μια ταινία στο σινεμά. Καθόμουν για να γράψω αυτή την ιστορία, να ξεθάψω αναμνήσεις από το παρελθόν μου να θυμηθώ λέξεις και ιδέες πράγμα τόσο δύσκολο και σκληρό....

Αυτό το γράψιμο είναι για τον εαυτό μου ο μόνος τρόπος να σκέφτομαι.

>>>Α.Ρ.Λούρια, (2002) Ο άνθρωπος με το θρυμματισμένο κόσμο, (μετφρ. Ν.Αγγελόπουλος), Αθήνα: Καστανιώτης

Το βιβλίο αναφέρεται στον Ζαζέτσκι που καταγράφει σε ημερολόγιο την ζωή του μετά από ένα ατύχημα στο πόλεμο.Λογώ ενός σοβαρού εγκεφαλικού τραύματος, ζούσε με μια μόνιμη δυσλειτουργία της μνήμης.