«Πώς ακριβώς δεν σκέφτεστε τίποτα?»

Ένας τρόπος είναι να σκέφτεσαι το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Όπως 2=2=2=2, ή είμαι αυτό που είμαι αυτό που είμαι αυτό που είμαι...Το ίδιο γίνεται και με τη στάση του σώματος μου. Η στάση μου συνεχώς οδηγεί στον εαυτό της. Ό,τι και να κάνω ή ότι και αν σκεφτώ οδηγεί βαθύτερα στον ίδιο του τον εαυτό...Και ύστερα υπάρχουν και χάρτες»

«Χάρτες τι εννοείτε?»

«Οτιδήποτε κάνω είναι ένα μέρος αυτού του ίδιου. Κάθε μέρος οδηγεί στο ίδιο το μέρος...Έχω μια σκέψη στο μυαλό μου και τότε βλέπω κάτι μέσα της, σαν μια κουκκίδα στη γραμμή του ορίζοντα. Έρχεται όλο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά και τότε βλέπω τι είναι. Είναι αυτό ακριβώς που σκεφτόμουνα προηγουμένως...Ή σκέφτομαι ένα χάρτη, ύστερα σκέφτομαι το χάρτη αυτού του χάρτη ύστερα ένα χάρτη αυτού του χάρτη του χάρτη και ο κάθε χάρτης είναι τέλειος, αν και μικρότερος και όλο και μικρότερος...Κόσμοι μέσα σε κόσμους, μέσα σε κόσμους...Από τη στιγμή που αρχίζω δεν είναι δυνατό να σταματήσω. Μοιάζει σαν να έχεις κλειστεί μέσα σε καθρέφτες ή μέσα στην ηχώ ή κάτι σχετικό.

«Και έχετε και άλλους τρόπους Ρόζυ να σκέφτεστε το τίποτα?»

«Ναι βέβαια! Οι κουκκίδες και οι χάρτες είναι θετικά τίποτα αλλά σκέφτομαι και αρνητικά τίποτα»

«Και με τι μοιάζουν αυτά;»

«Είναι αδύνατο να το πω διότι αυτά είναι αφαιρέσεις. Σκέφτομαι μια σκέψη που αρχικά εξαφανίζεται, σαν ένας πίνακας που εξαφανίζεται από το κάδρο του. Ή προσπαθώ να σχηματίσω μια εικόνα στο μυαλό μου αλλά η εικόνα διαλύεται τόσο γρήγορα, όσο κάνω για να τη φτιάξω...»

>>>(σελ. 115/Περιγραφή ασθενούς που πάσχει από Παρκινσον. Ξυπνήματα, Όλιβερ Σακς, (μετφ. Κώστας Ποταγάς) Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα: 1996)